Cape York (bijna The Tip) en dan terug naar het zuiden.

Hoi, hoi,  hier weer een nieuw bericht van ons.

We hebben jullie “verlaten” in Mareeba. Dat is overigens een heel aardig plaatsje, niet te groot, en alles wat je nodig hebt, ontspannen sfeertje en veel natuurschoon. Ten noorden van Mareeba zijn de wetlands, een groot natuurgebied met  veel (water) vogels maar ook zwarte Kaketoes en Brolga’s . Na al dat moois zijn we via Mount Carbine, Lakeland, Laura, Coen naar het noorden gereden. We hebben gekozen om “rechtstreeks” naar Cape York te rijden en op de terugweg eventuele uitstapjes te doen. Vanaf Lakeland is het gravelroad met de nodige River crossings. Maar ach, dat zijn we inmiddels wel gewend.

In Laura staat een echte Austin7, gelijk aan de auto die in 1928 als eerste The Tip bereikte. Men kon ons niet vertellen hoelang er over gedaan is, wel dat de route via cattletracks is gegaan en dat er aardig wat gesleuteld is onderweg.

Coen – de Aussies spreken dat uit als Co En - is genoemd naar Jan Pieterszoon Coen, één van de gouverneurs van de V.O.C. in voormalig Nederlands Indië. Trouwens we komen hier veel Nederlandse namen tegen, Nederlanders die hier al voor de Engelsen waren, maar zij zagen geen “brood” in dit land.

De Jardine River oversteken kan alleen per ferry, er is geen andere keus. Onderweg in Umagico een campground gevonden, en een plaatsje gekregen aan het strand. Vanuit je campertje op je stoeltje en een uitzicht over de groen blauwe Arafura Sea, en in de verte het Prince of Wales Island. Het kan allemaal veel slechter. Nu zou je denken dat je hier gelijk vanuit je stoel een duik in het mooie water kunt nemen. Dat kan ook wel maar dan wel samen met de  “vriendelijke” zoutwater krokodillen ( de Salty’s ) en de “vriendelijke” haaien. Beiden zien je graag komen. J J  Gelijk een paar nachten geboekt om het noordelijkste puntje van Australië, The Tip,  te gaan bewonderen. We zijn begonnen om per helikopter The Tip te bekijken. Hoewel het ’s nachts en ’s morgens vroeg nog geregend had hadden wij redelijk weer en een goed zicht op dit stukje Australië met onder meer het Possession Island. Op dit eiland heeft James Cook in 1770 de Britse vlag gepland en daarbij het land geclaimd als Engels. Voor de Aussies een belangrijk eiland. En ja hoor, we hebben de salty’s gezien, ze zijn er echt.  Later op de dag wilden we met de auto naar The Tip, maar helaas, ongeveer 10 km VOOR deze plek moesten we terug. Door de regen was er te veel water ( te hoog)  en daardoor te sterke stroming in één van de riviertjes zodat deze River crossing niet verantwoord was.   

De volgende dag rustig aan terug naar het zuiden gereden, weer zo’n 700 kilometer dirt road. Onderweg hoorden we verhalen van degenen die de Old Telegraph road hebben genomen, veel schade, soms hele voertuigen zwaar beschadigd en de crossing over de Jardine River is absoluut onmogelijk. Volgens de eigenaar van het roadhouse Bramwell Junction was de Old Telegraph Road sinds vele jaren niet meer zo slecht geweest. En dan praat je over 107 km van het gehele traject, maar ALS je juist deze 107 km hebt afgelegd, ja  dan heb wel iets “gepresteerd” :):):) ook al kost het je voertuig :(:(:( 

Bij het Musgrave Roadhouse zijn we naar het oosten gegaan, via Lakefield N.P. richting Cooktown. Het Lakefield N.P. is het één na grootste park van Queensland en heeft veel (water) vogels. Hier hebben we onze eerste Sarus Crane gespot, een wat groter broertje / zusje van de Brolga. De Sarus kan ongeveer 1.15 meter hoog worden met een spanwijdte van 2.40 meter. Hij lijkt verder veel op de Brolga alleen de kop is wat meer rood van kleur. We hebben een paar nachten in het park “gelogeerd”. Daarna zijn we verder getrokken naar Cooktown, een klein “stadje” maar voor ons wel zoiets van “de beschaving is weer in zicht”. Verharde wegen, borden bij de kruisingen en zo. Maar mocht je daar ooit eens in de buurt zijn, Cooktown is zeker de moeite van een bezoek waard.

Toen via de Bloomfieldtrack,  DE 4 wd track van Cooktown, naar Cape Tribulation. We hadden voordien de meest erge verhalen gehoord over de track. In 1999 hebben we bij Cape Tribulation aan het eind of begin van deze track gestaan en die maakte toen veel indruk op ons. Er zitten diverse mooie rivercrossings bij, één is afhankelijk van het tij.   MAAR  “ons” campertje heeft deze route perfect afgelegd.  O ja, de naam Cape Tribulation komt van dezelfde Captain Cook die daar met zijn schip weer in de problemen kwam nadat hij juist bij Cooktown de nodige reparaties had gedaan. 

Wij zijn vervolgens via het Daintree N.P. (het oudste regenwoud van Australië)  naar het zuiden gereden via Mosmann naar Cairns.

In het Daintree N.P. hebben we voor het eerst een Cassowary met jong gezien in het wild.  Nu kunnen we ons voorstellen dat niet iedereen een direct beeld heeft bij deze naam maar het is een “loop”vogel die ongeveer 1 ½ a 2 meter kan worden. Als je deze eenmaal hebt gezien vergeet je dat nooit weer. We zullen een plaatje van deze “loopkanarie” erbij doen.

We zitten nu in Palm Cove, iets ten noorden van Cairns, een mooi rustig plaatsje, aan de South Pacific Ocean en natuurlijk het Great Barrier Reef. Het weer is de laatste dagen iets meer regenachtig, ‘s nachts en s morgens vroeg wat regen maar dat wel met een temperatuurtje van 25 a 28 graden overdag.

Onze plannen zijn om langzaam naar het westen (Mareeba) te gaan en dan rustig naar het zuiden, via de Tablelands en een aantal Nationale parken in Queensland.

Ook zullen we de laatste maand nog vrienden en familie bezoeken.

Durk en Nynke, onze vrienden die de camper van ons overnemen komen 18 augustus in Brisbane aan, dan willen we de camper voor hun klaar hebben. Maar ach, dat duurt toch erg heel erg lang voordat het zover is, of niet ?? JJJ

We denken dat we de komende tijd weer iets beter internet hebben dus kunnen we de mail wat regelmatiger bekijken en zullen jullie informeren wat we allemaal nog gaan beleven.

See You.