Van Perth tot Meekatharra

Hi Guys, weer een volgend bericht van ons. We hebben Perth verlaten. Afscheid genomen van een stad waar we prachtige mensen ontmoet hebben. We zijn langer in Perth gebleven dan onze bedoeling was. We zijn met een kleine omweg, langs de kust, naar Gulderton gereden en vervolgens naar het Avon River Valley N.P. Dit is een mooi park met veel bos en een rivier. Echter is het hier erg droog en dus weinig rivier. In dit park een Pools gezinnetje ontmoet, uit Warschau. Een leuk stel en misschien gaan we hen eens ontmoeten in Warschau. Na dit park zijn we “binnendoor” via Toodyay naar York gereden. Het centrum van York heeft de uitstraling van een Australische filmset van begin 1900. Aardig om doorheen te wandelen en foto’s te maken. We hebben het Police Court (de oude dan) bezocht. Zondags naar de kerk geweest, daar weer een paar leuke ontmoetingen gehad. Na de dienst uitgenodigd door Anette voor de lunch.  Na genoeg van York te hebben gezien zijn we via Quairading, Corrigin en Kondimin naar Hyden gereden. We merken dat het steeds rustiger wordt op de weg, steeds minder verkeer, soms kom je over een stuk van ruim 100 km maar 6 a 7 auto’s tegen. En dat dan op de “Highway”.

 Hyden zelf is een klein plaatsje maar de grote attractie Wave Rock. Dit is een gedeelte van een rotsformatie maar dan in de vorm van een grote golf.  15 meter hoog en zeker de moeite waard om te bezoeken. Verder kun  je daar over en tussen de rotsen geweldig wandelen. Vervolgens zijn we naar het noorden gereden in de richting van het plaatsje Southern Cross. Deze weg, 174 km lang, is op een paar kilometer na, onverhard (dirt road) maar goed te rijden. Op dit hele traject hebben we 2  auto’s en een “tractor” op rupsbanden gezien, verder was de weg helemaal voor ons alleen.  Vervolgens via  Coolgardie naar Kalgoorlie – Boulder gereden. Daar is de grootste goudmijn van Australië. Deze zogenaamde “superpit” is te bezoeken, een gat in de grond van ongeveer 300 meter diep en een diameter van ruim 1 km. In deze mijn zijn een aantal “monster” machines aan het werk, enorm groot in omvang en vermogen. Zo heeft de laadschop van de bulldozer een capaciteit van 60 ton om in één keer op te pakken, deze machine heeft 2 motoren, een vermogen van 3714 PK en er rijden er 4 van in de pit. De “vrachtautootjes” hebben een eigen gewicht van 166 ton en een laadvermogen van 225 ton. Even tanken is een kostbare zaak, van leeg naar vol is 3.790 liter. In deze mijn zijn er 31 van in gebruik.

We waren getuige van een geplande explosie in de mijn. De brokstukken worden door de vrachtauto’s naar boven gereden en vervolgens weggebracht om gezeefd te worden om zo het goud er uit te halen. Mooi om te zien.

Het is super goed verdienen in de mijn maar wel zware roosters. De mijn “moet” zeven dagen per week, 24 uur per dag draaien. De roosters zijn; drie weken werken, dagen van 12 uur en dan een week vrij. Hoezo “goudkoorts”. Een paar jaar geleden kregen we een serieus aanbod om op z’n “trukkie” te gaan werken. Maar ondanks dat er “goud” geld te verdienen valt zijn we ervan overtuigd  dat dit niet onze job is.

Omdat we niet ver van Norseman waren, bijna 200 km, bedachten we dat het leuk zou zijn om Geoff en Dara even te bezoeken. Je weet wel, die mensen van de camping waar we met Pasen gestaan hebben met pech. In Norseman is bijna niets te koop dus belden we op of zij nog een boodschappen lijstje hadden zodat we uit Kalgoorlie wat voor hen mee konden nemen. Dit werd erg op prijs gesteld, dus de volgende dag, na de inkopen naar Norseman. Een geweldige ontvangst, goed om daar weer even te zijn. Hier wat klusjes aan de camper en zo. En zo is dat de camper een kleur heeft gekregen, “we” hebben een styling aangebracht in de vorm van een lange sticker met de Australische vlag en het Southern Cross. De stickers van de vorige eigenaar zijn nu weg. Het is nu echt een unieke camper.

Na Norseman zijn we via Lake Johnston, het Victoria Rock Nature Reserve en Coolgardie weer naar Kalgoorlie gereden. In dit traject hebben we een gedeelte van de John Holland track gereden, heel goed te doen. Een mooie route, weer dirt road. Het is erg droog en dat geeft erg veel stof. Het meeste blijft wel achter ons maar als  je  een tegenligger tegen komt is het één grote stofwolk. Als die tegenligger een vrachtauto of een road train is – een vrachtauto van maximaal 53,5 meter lang – ,  dan moet je gewoon stoppen en wachtten tot de “lucht weer geklaard” is van stof en steentjes.

Vanuit Kalgoorlie naar het noorden, Menzies gereden. Bijna een spookstadje er is daar bijna niets meer. Nog een tankstation maar het bijbehorende roadhouse is dicht (Voor de echte doorzetter, het is te koop of te huur). Vervolgens naar Lake Ballard gereden. Dit grote zoutmeer is bekend om de 51 sculpturen die er staan. Het heeft de naam “Inside Australia” en het zijn figuren van mensen. Aardig om te zien in het witte zoutmeer. Overigens, als er water in staat is het ongeveer 8 maal “zouter” dan  zeewater. Inderdaad, we zitten in de outback,  de aarde is hier diep rood van kleur. De volgende morgen hebben we bij zonsopkomst, omstreeks 06.00 uur, eerst een paar mooie foto’s van de sculpturen gemaakt hierna zijn we vertrokken. Eerst naar Sandstone, het stadje  heeft 119 inwoners geen internet of mobile telefoon maar wel een informatiecentrum.:);). Toen de London Bridge bezocht en doorgereden naar Meekatharra. De afstand die we vandaag gereden hebben, van Lake Ballard tot Meekatharra is ruim 400 km en was op een paar kilometer na dirt road.  Weinig auto’s op dit gedeelte, maar 5 voertuigen gezien onderweg. Als je dan een stop maakt, zo ongeveer 150 km voor Sandstone voor een “fotosessie” en vervolgens tot de ontdekking komt dat de auto niet meer wil starten omdat er geen stroom meer is, is het even schrikken. Het zal toch niet. Na een blik onder de motorkap – staat altijd stoer, ook al kijkt Geja alleen – bleek dat de plus kabel van de accu los getrild was. Dat mankement konden we zelf gelukkig oplossen. Op zich geen wonder, hoewel er goed te rijden valt op deze wegen trilt af en toe alles aan en in de auto. Het rode stof komt overal, zelf waar je het echt niet wilt hebben. De binnenkant van onze camper is ook rood. Ons plezier en humeur hebben hier geen last van. Het is geweldig om op de rode zandweg de struisvogels te zien, een “verdwaalde” kangaroo, een white tail Eagle in de boom en wat andere “kanaries”.

Zo, jullie zijn  weer een beetje bij over ons “doen en laten”  We vermaken ons – nog steeds -  geweldig en genieten van en met elkaar. We hopen dat jullie dat laatste  ook allemaal doen, waar je dan ook bent en hoe de situatie ook is.

Tot ons volgend verhaal. See You.