The Pilbara

In Meekatharra een nacht – met hevige regen en onweer -  op de camping zijn we de volgende dag vertrokken naar Newman. Overdag  gewoon heerlijk weer, zon en een windje. We komen nu in het gebied dat The Pilbara genoemd wordt het is erg uitgestrekt, heuvelachtig met wat bergen, de aarde  erg rood, en over het algemeen warm en erg droog. Een paar maanden geleden waren hier nog een aantal cyclonen, hetgeen niet ongewoon is voor dit gebied, het kan hier behoorlijk spoken. Wij zijn hier in het goede seizoen zegt men dus het zal wel goed gaan.

Onderweg veel mijnen dan wel verwijzingen daar naar toe gezien. Het lijkt wel of men de gehele outback aan het omspitten is.  Voor Newman de Tropic of Capricorn gepasseerd, gewoon aardig om te weten, je voelt er niets van J.

Newman is een echte mijnstad, daar is de grootste open ijzererts mijn van de wereld zegt men. Er gaat met name veel ijzererts naar China en Japan.

Na wat inkopen en een volle tank van Newman naar het Karijini NP. Onderweg getuige van een breed en zwaar transport. Een tweetal grote road trains vervoerden twee enorme grote machines voor één van de mijnen. Het transport had de gehele weg breedte nodig, indrukwekkend om te zien, dus zijn we er zo’n 20 km achter blijven hangen (men reed toch zo’n 70 a 80 km per uur) om te zien hoe het zich allemaal ontwikkelde met het overige verkeer.

Het Karijini N.P. hadden we in 2008 ook al bezocht maar is zo indrukwekkend, we hadden toen te weinig tijd om “alle” mooie plekken te zien.

In het Karijini NP eerst de Fern Pool- mooi met blauw / groen water - en Fortescue Falls – waar je heerlijk kunt zwemmen - bezocht, een geweldige mooie wandeling.

De volgende dag hebben we wat rust genomen. Wandelen naar en door de Dales Gorge met uiteraard de Circular Pool en bij de Fortescue Falls gezwommen. De volgende dag naar de Kalamina Gorge en Falls en daar gewandeld. Daarna de lookouts van Joffre Falls en Knox Gorge gezien. Als laatste zijn we naar de Hamersley Gorge gegaan om daar door de gorge en de Falls te wandelen. Nadat we hebben genoten van de Gorge en de falls zijn we vervolgens gereden naar Mt. Florance Station, een "homestead" waar je een mooie camping hebt. Het is een erg oude homestead maar nog steeds in gebruik en net zoals “vroeger”, kunt je er overnachten.  Hier in de vorm van een “camping”. Men is apetrots dat je er op gras – i.p.v. in het rode stof - kunt staan, dat is iets wat in dit gebied niet veel voorkomt en het kost  veel werk en water. Op het laatste is men erg zuinig. Vervolgens naar het Millstream Chichester N.P. gereden. Een prachtig park met een geweldige mooie oude Homestead wat nu het informatiecentrum is.  Ook daar een aantal prachtige wandelingen gedaan. We maken teveel foto’s maar ach, we kunnen er altijd nog een paar wegdoen. Het wordt overigens wel warmer, de temperatuur overdag komt weer boven de 35 graden C.  Het “persoonlijk” water gebruik tijdens zo’n wandeling neemt behoorlijk toe wat noodzakelijk is.

Ook het noordelijke gedeelte van dit park is erg mooi, enorme mooi uitzichten over het uitgestrekte landschap en de Python Pool is de moeite waard voor een bezoek, zwemmen is een ander verhaal, het water is erg groen. J

Soms denk je dat je leeft in een groot tropische volière, veel soorten vogels vliegen om je oren, veel voor ons onbekende maar wat denk je van honderden zebravinkjes, grasparkieten, de vele valkparkieten,  grote groepen corella’s, verschillende soorten duifjes en diverse soorten honey eaters. En dan slaan we nog diverse soorten vogels over, het zijn er zoveel in zoveel kleuren en soorten.

Na al dit moois te hebben gezien zijn we via Karatha naar Dampier gereden. Een heel andere wereld, een plaats waar men ijzererts in grote schepen laad en waar men gas overpomp en verwerk.

Het plaatsje ligt aan de Indische Oceaan, dus veel water. Een overvloed aan winkels, geasfalteerde wegen, warme douches en minder mieren, vliegen en muggen. En veel minder rood stof.

Van Dampier naar  Port Hedland, de grootste  haven van Australië wat betreft de uitvoer van ijzererts, treinen tot een lengte van 4 kilometer die de ijzererts aanvoeren. Ook winnen ze hier zout uit het zeewater. Interessant om te zien hoe dit allemaal gaat.

Vervolgens , via de Hwy 1 richting Broome. Een slordige 600 km Hwy met weinig tot niets bijzonders te zien. Een tweetal roadhouses, struiken met gras langs de kant, wat vogels (van grote arenden tot grasparkietjes), af en toe een leguaan of een slang die de weg probeert over te steken, wat koeien,  een aantal roadtrains en wat toeristen. En, o ja, een strak blauwe lucht met een mooi zon en een temperatuur van boven de 35 graden overdag. Maar dat is dan ook alles. De afstand is te doen in één dag maar wij hebben ervoor gekozen om twee tussenstops te maken, de eerste bij  Cape Kenaudren. Een mooie plek, aan de kust, met het gezicht op de oceaan, met een prachtige zonsondergang en heel veel zandvliegjes en muggen. Maar, je moet toch ergens last van hebben. De tweede overnachting bij een rest area ongeveer 150 km voor Broome. Een uitgebreide “parkeerplaats”, iets van de weg af, waar je 24 uur maximaal mag staan, voorzien van toiletten, picknick bankjes onder een overkapping, waar je een (hout) BBQ en een kampvuurtje mag maken. Het kan allemaal veel slechter als je je eigen “keukentje” en je eigen bedje bij je hebt.

Samengevat, we hebben geweldig genoten van de tocht door The Pilbara. Dat ligt nu achter ons.

Na Broome gaan we de Kimberley in. Ook dat is weer een heel ander stukje Australië, een land met veel gezichten, zo divers  maar zo mooi.

Groetjes van ons uit een warm en geweldig Australië.