Via de Nullarbor naar West Australië.

Hoi allemaal. We wensen jullie allemaal gezegende Pasen. Jezus is waarlijk opgestaan!

We hebben jullie “verlaten” na het Coorong N.P. We zijn vervolgens via Meningie, Tailem Bend naar Mt. Barker gereden. Een mooie route met veel natuurschoon. Na Tailem Bend werd de natuur anders, glooiender maar wel groen. In de omgeving van Mt. Barker hadden we het idee dat we in Zuid Duitsland reden, mooie hellingen en leuke dalen met kleine dorpjes. Op zich niet zo vreemd dat juist in dit gebied heel veel Duitse emigranten zitten, dorpjes met de naam zoals Hahndorf zijn hier een echte toeristische attractie. Het is hier een mooi wijngebied met iets meer naar het noorden de “Barossa Vallei” een gebied waar veel “oud” Duitsers de beste wijnen produceren.

We zijn verder, binnendoor richting Adelaide gereden, een mooie route en de stad is ook de moeite waard om te bekijken. Een stuk kleiner en veel rustiger dan de andere grote steden die we bezocht hebben. Na Adelaide door naar het noorden waar we hebben een mooie overnachting hebben gehad aan de  Golf St. Vincent bij het dorpje Parham. Direct aan zee met een prachtige zonsondergang en een hele mooie zonsopkomst. Tja, als je geen Ned. 1, 2 en 3 hebt dan ga je op tijd plat en we moeten zeggen dat dit ons uitstekend bevalt. Want als de zon opkomt gaan de oogjes ook weer open.

Na Parham via Port Pirie naar Port Augusta gereden, de nodige inkopen gedaan voor de komende dagen.

Na Port Augusta  richting Whyalla. Ongeveer 10 km voor de industriestad (staalindustrie) een mooie overnachtingsplek gevonden aan zee, bij een vuurtoren, Lowly Point. Een mooie plaats maar ………. naast een groot LPG fabriek en LPG opslag en er zijn plannen om ook nog een munitiefabriek te gaan bouwen. Tja, het zal ergens moeten komen. Na ook de vele, vele vliegen gedag te hebben gezegd zijn we op tijd vertrokken. Omdat we het idee hebben dat verder naar het zuiden op Eyre  Peninsula, de regio waar we nu zitten het alleen maar toeristischer wordt, besluiten we om via een unsealed road naar Kimba te rijden en dan naar Ceduna. Dit is het begin van de Nullarbor. De naam Nullarbor komt uit het Latijn en betekend zoveel als boomloos. Het is een lange weg, van Ceduna naar de eerste redelijke “stad” Norseman in West Australië ongeveer 1200 km. De weg loopt  langs de zuidkust van Australië, het droogste gedeelte van dit continent. Iedere Aussie weet dat hij voldoende water en brandstof bij zich moet hebben. Het water dat je onderweg misschien tegenkomt is niet drinkbaar en kopen is dan de enige optie. Er zijn een paar roadhouses daar zul je ook gebruik van moeten maken. Op de Nullabor zijn de brandstof en het water zeker 25 % duurder. Voor de Aussies is de Nullarbor een avontuur en dat willen we ook “beleven”. Geen internet, telefoon geen warme douches. En dat met een temperatuur van zo’n 35 graden. Maar ook dat is avontuur, toch.  O ja, nog een bijzonderheid, men is hier erg bang voor fruitvliegjes. Ongeveer halverwege deze weg, op de grens van South Australië en West Australië is een Check Point. Voordat je hier bent moet je al je fruit / groente / aardappels en honing op hebben anders kun je het weggooien in de speciale containers. En er is een kans op een boete als je toch probeert iets mee te nemen. Begrijpen doen we het niet maar als gast moet je je aan de regels houden. Gelukkig mag “ingeblikt” fruit wel.

In Ceduna hebben we onderhoud gepleegd, de auto kreeg een 10.000 km beurt en wij zijn naar de kapper geweest. Wat kom je onderweg nu allemaal tegen op de Nullabor?  Veel vrachtverkeer, Road Trains, heel veel mensen die met hun kampeerauto of caravan aan het trekken zijn. Uiteraard diverse motoren al dan niet met aanhangertje Ook zijn we drie solo fietsers tegengekomen die de uitdaging aangaan.

Verder is het begrip boomloos maar voor een gedeelte (gelukkig) van toepassing. Af en toe is het  mogelijk om een blik op de Great Australian Bight ( Southern Ocean)  te werpen en dat is wel heel erg mooi. Het langste rechte stuk weg is  146,6 km lang en ligt tussen Caigunna en Balladonia. De naam van deze Hwy is genoemd naar de man die hem als eerste aflegde, John Eyre, die in 1841 er 5 maanden over deed en met behulp van Aboriginals de eindstreep haalde in Norseman. Net 5 km voorbij Caiguna hoorden we een vreemd geluid onder het rijden. Voor de zekerheid maar terug naar het Roadhouse bij Caiguna. Tja, het wiellager van het linkervoorwiel verliest erg veel vet, ernstig stuk dus. En geen garage in de buurt. Er is maar één oplossing, een sleper laten komen vanuit Norseman die ons en de camper naar de camping brengt, dichtbij de garage, in Norseman. Een ritje van 366 km maar er is geen andere optie. Norseman is dan ook een “wereldstad” van ongeveer 600 inwoners, waarvan een groot deel op “paasvakantie” is. Het  is  een “miningtown” er zit goud in de grond. De plaats is genoemd naar het paard van een goudzoeker die in 1894 per ongeluk tegen een grote goudklomp aan schopte, tot geluk van zijn baas. Er staat een standbeeld van dit paard in het stadje. Als je geen historie hebt dan maak je die toch?

Omdat Pasen hier uitgebreid gevierd wordt, betekent het dat pas dinsdagmorgen contact gelegd kan worden met de garage. De Pasen vieren we in Norseman op de camping.  Gelukkig is hier internet, we zijn gezond, gelukkig met elkaar dus vermaken we ons  uitstekend. Allemaal nog een gezellig Pasen gewenst!